Freixo

Imagen original por Scarleth White

Onte véuseme á cabeza un recordo que compartín con moi pouca xente ou ningunha para ser máis concreto e é que me avergoña un rato, para que vos vou a enganar. Supoño que se podería considerar unha das miñas primeiras vivencias amorosas, ou non… segundo se mire.

Por aqueles tempos eu estaba en 4º de primaria se mal non recordo e algunhas palabras como orgasmo ou vaxina soábanme a chino. En realidade creo que os únicos coñecementos, se é que se lles pode chamar así, que eu tiña sobre o tema proviñan na súa maioría de unha telenovela, “Agujetas de color de rosa”, que moitas veces me tiña que tragar porque na casa dos meus avós algunhas familiares estaban enganchadas a ela. Todo isto pola miña parte que xa veredes logo a que ven. Pola outra parte unha rapaza da miña clase, de cuxo nome me acordo pero non vou a revelar, á que o resto dos alumnos tiñan semi-marxinada (a esas idades non hai nada absoluto) que entre outras cousas se comía os mocos literalmente e non tan literalmente, porque as veces facía gala de poucas luces (aínda que en outras ocasións era máis avispada). Así é que estando na cola que formábamos sempre á entrada do recreo separados por clases (unha cola por clase) e estando eu máis que despistado a rapaza acercóuseme e bicoume. É aquí amigos onde entra en xogo a telenovela e é que se non recordo mal había bastantes bofetadas nela. Actuei, actuei tal e como o facían os actores daquela telenovela que tanto odiaba e respondinlle cun bofetón… Non preguntedes porqué, non o sei agora, nin o souben no momento cando o meu titor, o meu querido titor (un dos mellores profesores que tiven na miña vida) me pediu explicacións cando descubriu porqué estaba chorando a rapaza cando chegou a clase…

E así acaba unha das escenas máis bochornosas e incomprensivas da miña vida, pedindo perdón e prometendo ó meu profesor que nunca volvería a pegar a unha rapaza, promesa que creo que aínda non rompín.